Bir iftira, bir hayatı yerle bir etti...
Henüz 20’li yaşlarında bir gençti. Hayalleri, planları, bir ömrü vardı önünde. Ama bir gün, işlemediği bir suçla yargılandı. Tecavüzle suçlandı. Suçsuzdu, ama kimse dinlemedi. Mahkeme kararını verdi: 14 yıl hapis.

O yıllar, sadece demir parmaklıklar arasında geçmedi. Ailesini kaybetti, sevdiğini yitirdi, gençliği çalındı. Herkes ondan uzaklaştı. “Sapık” dediler, “canavar” dediler. O sustu. Hep sustu. Çünkü tek bir şeyin umudunu taşıdı içinde: “Bir gün gerçek ortaya çıkacak.”

Yıllar sonra, vicdan konuştu.
O iftirayı atan kadın, kameraların karşısına geçti. Yüz yüze geldiği adamın gözlerinin içine bakarak, ağlamaya başladı:
“Sana hayatının 14 yılını borçluyum... Özür dilerim.”

O an, stüdyoda derin bir sessizlik oldu. Adam hiçbir şey demedi önce. Yüzünde acı, öfke, şaşkınlık... Belki de hepsi birden vardı. Sonra sadece şunu söyledi:
“Ben içeride her gece ölürken, sen dışarıda huzurla uyudun mu?”